son mektup

“ Şimdi son bir sefer arkama dönüp kalbini kırdığım bütün aşklarımdan özür diliyorum, bütün o yarım bıraktığım sokaklardan, buruk bıraktığım dudaklardan. 

Azıcık tanıdıysanız beni, sizin kadar mutluluğu benim de hakettiğimi biliyorsunuzdur. Varsa hakkınızı helal edin ki, artık şu ruhum huzura kavuşsun.

Tutamadıysam elinizi benim bu makus talihimi suçlarız. 

Bırakın geride her şeyi, beni de artık salın ki, o güzel güneşli günleri görelim.

Yüzümüz iki gülecek diye ne bedeller ödedik, sizden ne eksildi bilmiyorum ama benden pek bir şey kalmadı. Sizi suçlamak değil niyetim ama elinizi bir kez vicdanınıza koyun; kaçınız bana insan gibi davrandınız? 

Her şeyin geçmişte kalmış olmasının içimi rahatlatıyor olması, uykunuzu da bölmesin. Artık aramızda bir bağ da kalmasın. “

diyorum size olan son mektubumda.

hakkım olan keyfi çıkardığım bir yerin penceresinden bakıyorum hayata şimdi. her şeyin son derece ben nasıl istersem öyle olduğu bir yere kolay gelmedim. tırnaklarım hala kırılıyor.

bütün yaralarım kapandı. artık yepyeni şeyler söylemek vakti. hiç bu kadar sevmemiştim yaşamayı ve sevilmemiştim hayat tarafından. bütün zehirlerimi akıttım. bütün kemiklerimi kaynaştırdım birbirine ve işte göğsümü gere gere attığım her adımın güzel bir izi kalıyor yürüdüğüm sokaklarda.

beklediğim o gün de geldi sonunda; bugün kapattım kapılarımı, kilidini de vurdum artık içim rahat. en çok güvende olduğum yerdeyim, evimdeyim, kendimdeyim. bu zamana kadar verdiğim her mücadele bugün içindi.

yüzüm ileriye dönük. aklım da arkada kalmadı. gelecek ne zaman gelecek bilmiyorum ama bana çok iyi gelecek. 

yargılanmayacağım bir suç işledim, içimdekini öldürdüm. kolay olmadığını da söylemedi kimse ama bak yine de yere sapasağlam basıyorum. 

rüzgarı arkama aldım kendi denizime açılıyorum!