sevgi yerine koyduğunuz hisleriniz, eylemlere dönüştüğünde ne kadar çirkin olaylar açığa çıkardığınızı o kadar farketmiyorsunuz ki, sizi kovduğumda hayatımdan, sorularla peşimden koşuyorsunuz. kim olduğunuzu bile bilmeden yaşadığınız hayatta, benim bir şeyim olma ihtimaliniz beni sizin gözünüz önünde boğuyor, farketmiyorsunuz. bu o kadar iğrenç bi şey ki, aynısını siz yaşasanız bile, size olan nefretim asla dinmeyecek. bende masumiyetinizi kaybettiniz. size dileyebileceğim en kötü şey bile, her şeyin sizin yanınıza kâr kalmasını sağlar.
bir beden istemiştim içinde temiz bir ruh olan, hiçbir hatırası olmayan uzuvlardan oluşan sadece bir beden. ne kadar zor olabilirdi? her şeyi kirletme olasılığınız o kadar yüksek ki, size artık bir şeyim diyemem. ben, ben olmaktan çıktım, size benzemekten korkuyorum. ama o kadar eminim ki, size benzemeyeceğimden. siz bu hayatta asla erişilemeyecek bir boyutta nefret ve kötülük saçarken etrafınıza, ben kendi bedenimi yakıyorum, bana ışık olsun diye. size duyduğum nefreti, bana güç olsun diye kullanmaya başlıyorum. ve her ne kadar yeni bir sayfa açmaya çalışsam da, mürekkebiniz saçılıyor defterimin beyaz sayfalarına. işte o zaman anlıyorum özdemir asaf'ı, gerçekten kirletmeye renkleri, beyazdan başlamışlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder