bu sokaklar ne büyük aşk gördü. o zamanlar yer vardı dizinde bana, koyabiliyordum başımı. hayır yani, başımı da tanıyorum, çok yer kaplamak istemez, kimseye yük olmak da istemez gocunur. ondandır işte; kaçardım boyumdan büyük demirliklerden, sadece seninle birkaç saat daha geçireyim diye. 

çocukluğumuz vardı beraber büyüttüğümüz, kaçtı o da biz gibi sonra, nasıl üzüldük arkasından, oysa ki kaç kumsal aramıştık onu. nasıl bekledim onu döner diye, seni beklediğim gibi. hala belki büyümüştür de, orda burada çıkar karşıma diye bakıyorum beraber teki bende olan kulaklıkla walkmanden şarkılarımızı dinlerken yürüdüğümüz sokaklarda. herkes hem ona, hem de sana benziyor.

işte buraya her gelişim, yine kendimde kalmamamı bilmemi gerektirecek kadar zor oluyor bana. aslında upuzun bir hikaye ama kısacık kesildi. 

 her şeyin değiştiği bir yol ağzındayım. her şey daha da başka olsun diye yeni yolu seçmeye çalışıyorum. artık her farklı yola girebilirim, en sevdiğim ve tanıdık olan yolumu kaybettikten sonra, yepyeni şeyler beni heyecanlandırmıyor kaldı ki korkutsun. o yüzden beni seven herkesi her saniye korkutuyorum. 

bir şeylere göğüs geriyorum kendi içimde, sonra hemen kaçıyorum her şeyden. kimsenin de bir şeyden nem kapmasına izin vermiyorum çünkü artık kimseyle aynı dili konuşmuyorum. bir şey oluyor işte, nefesim yerinde, belim biraz büküldü ama çözeriz. son hoşçakallarımı etmedim henüz gencim bir yerden bakınca hala. bazen bazı şeylere heyecanlanıyorum ya ordan biliyorum bir yerlerde hala genç olduğumu. içimdeki çocuktan bahsetmiyorum, onu gömdük galiba ya. 

bana inanmayacak kadar korkak olduğun bir zamandı, o yüzden hep kırdın döktün etrafı. neyi, ne için var ettiğimi hiç anlamıyorsun o yüzden hala da kırıp döküyorsun. sen bu değilsin, nelerle savaştın bilmiyorum, yine sustun seneler önceki gibi. zaten bu yüzden bir arpa boyu yol alamıyoruz sanki hatrı sayılır bir süredir. 

bizden başka kimsenin olmadığını sandığımız bir dünya vardı, ne mutluyduk. şimdi seni yolda görsem muhtemelen tanımam. 

yasın içine doğurduğum hayatım genişlemeye başladıkça daha çok ağlıyorum. daha çok sensiz gün, daha çok sensiz saat geçirdikçe daha çok üzülüyorum. herkes senin ne kadar şanslı olduğundan bahsediyor ama asıl şanslı bendim. yokluğunun 2. ayı, 1. dakikası kadar zor hala.

senin geride bıraktığın ve artık üstüne ekleyemediğin günler, benim hayatımın en güzel seneleriydi. yine bir ortak paydamız var aşkım, ben de bir daha üstüne ekleyemeyeceğim o günlerin. 

senden sonra dünya almadı beni, hiç sarmadı yaşamak. zaten baş etmeye çalıştığım şey yokluğun değil, artık sensiz yaşamak ama onunla da baş etmiyor, boğuşuyorum daha çok. 

sen nasıl da yakışırdın yarınlarımıza. bazı şeylerin bu kadar olması bana çok ağır geliyor. barışamadım bununla. ne olur, yanına geldiğimde bul beni, ne olur!

‘’dünyada kimse kimseyi bu kadar özlememiştir.’’