yasın içine doğurduğum hayatım genişlemeye başladıkça daha çok ağlıyorum. daha çok sensiz gün, daha çok sensiz saat geçirdikçe daha çok üzülüyorum. herkes senin ne kadar şanslı olduğundan bahsediyor ama asıl şanslı bendim. yokluğunun 2. ayı, 1. dakikası kadar zor hala.

senin geride bıraktığın ve artık üstüne ekleyemediğin günler, benim hayatımın en güzel seneleriydi. yine bir ortak paydamız var aşkım, ben de bir daha üstüne ekleyemeyeceğim o günlerin. 

senden sonra dünya almadı beni, hiç sarmadı yaşamak. zaten baş etmeye çalıştığım şey yokluğun değil, artık sensiz yaşamak ama onunla da baş etmiyor, boğuşuyorum daha çok. 

sen nasıl da yakışırdın yarınlarımıza. bazı şeylerin bu kadar olması bana çok ağır geliyor. barışamadım bununla. ne olur, yanına geldiğimde bul beni, ne olur!

‘’dünyada kimse kimseyi bu kadar özlememiştir.’’