Yoktu ya hani eskiden böyle dertlerim, pireleri deve yapar, oturup onlara üzülürmüşüz. Ertesi güne çıkacağımız garantiydi sanki o zamanlar. Torpilimiz var gibiydi yukarılardan. Sonra o ip koptu, biz koptuk. Her şey bir karanlığın esiri oldu. İçimizdeki çocuğun kalbi kırıldı, cümlelerimiz anlamını yitirdi. Yapayalnız kaldık. Yalanlar söylemeye ve karşımızdakine de inandırmaya başladık, biz de inandık sonra o yalanlara.

Hiç büyümeyeceğiz, derdik. Büyüyemediğimiz onca zamana inat nasıl da büyüdük. Söylediğimiz o yalanlar, hayatımızın en büyük gerçekleri oldu. 

Yollarımız ayrıldı. Sonra biraz rol yaptık, o yalanları zaten doğduğumuz günden beri istiyormuşuz gibi davrandık. En başından beri, o yalanları yatmadan önce kurduğumuz hayaller olduğuna inandırdık, önce kendimizi sonra da etrafımızdakileri.

Hiç durmadan çalan telefonlarımız sustu. Biz de biraz sustuk herhalde, o bizi ne olursa olsun dinler dediğimiz kulaklar, başta dertlere kabardı. Galiba kaybettik. Kendi kendimize kaldık. Gerçekten anlayan bilir, bizim gibi insanlar için kendi kendine kalmak, cehennemin fragmanı gibidir.

Belki doğru, belki yanlış; eskiden böyle olduğunu bilirdim senin için de. Artık emin değilim. Seninle alakalı şimdiki zaman cümleleri kurmama izin vermiyorsun. Lakin benim için şimdiki zaman böyle bir şey. Gecenin kör vakti bile daha hafif vururdu o zamanlar. Şimdi her şey değişmiş, insan her geçen gün, daha çok ihtiyaç duyduğu şeyden mahrum kalıyormuş, maruz kalmak isterken. 

Artık kazanmış rolü yapamayacak kadar yorgunum. Herhangi bir rol bile yapamıyorum kaldı ki, kazanmışı oynayayım.

Geçmiş diyaloglarımızla bugünü yaşıyorum ama bazı günler çok sahte oluyor, tazelenmesine ihtiyacım var. 

Her yerime battı kıymıklar, çıkaramıyorum. Nefesim kesiliyor, seni düşündükçe. İçime oturuyor yapamadıklarımız ya da yaptığımızda bile tamamlayamadıklarımız. Bütün o şairler, yazarlar bile küs bana senden sonra. Nerede kaldı o altılı çizilebilecek müstakbel kravatlı cümlelerim?

Gitgide pedere mi benziyorum? Söylediklerimden o anın günahını çıkarıp, aynı günahları mı işliyorum? Tekrar adımlarım beni hep aynı yerde tutacak biliyorum, diye bütün duruşlarım. Bir kez daha denemek iyi bir fikir mi, yoksa 3 günlük dünya koş git bir de sen bak mı?

Benim içimde yer kalmadı, seninki rahat mı?