keşke cezai ehliyetimi almamış olsaydım çünkü belli ki verdiğim kararların daha iyisini verebilecekler var benim için. bir kayıp yaşarken aynı anda başka bir kayıp daha yaşadığımı sustum herkese. kimseye de oturup bunu anlatacak değilim artık ama ben anlatmadan bunu duyanlar var, biliyorum. biliyorum çünkü insan nerede daha az yalnız hissettiğini unutamaz. 

doğru soruları hiç soramadım o yüzden bence kimseyi istediğim kadar tanıyamadım, kendimi de. ama yine de herkese kıyasla kendimi en çok ben tanıyorum. neyi, neden yaptığımı en çok ben biliyorum. bazen ölsem bile, hala canım acıyacak sanıyorum. ama yine de bazen biri gelsin de ben kimdim hatırlatsın istiyorum ve artık şuna inanıyorum; bu o kadar da kötü bir şey değil. bazen herkes herkesi unutabilir, kendini bile unutabilirsin. etrafımda beni bana hatırlatacak insanlar olması beni şanslı hissettirirmiş. o kadar da şanslı sayılmadım hiç. 

herkesin rolünü mükemmel bir şekilde üstlenmesi beni hep çok korkutmuştur.

içeri girmekten artık korktuğum bir yerinden önünde, gözlerim dolmuş dururken farkettim, kendimi gerçekten de bayadır yalnız hissediyormuşum. bazen hayat böyledir benim için, ne kadar yalnız olduğumu yalnız olmadığımı hissedene kadar anlamıyorum. ne kadar kaçmak istediğimi, kaçmama gerek kalmayana kadar farketmediğim gibi.

hayatım bir film şeridi gibi gözümün önünden geçmişti ama ölmüyordum, sadece bir yerde dikiliyordum. gerçekten ölsem de muhtemelen o günkü şeyler geçer gözümün önünden. içim ne kadarsa döktüm herhalde hepsini o gün orada. zaten içimin çoğu orada dolmuş ve taşmaya başlamıştı. başka birini de tercih etmezdim. insan anlaşıldığını hissettiği yere çadır kurmak ve aynı şeyleri yanındakine de hissettirmek istiyor. ama her duygu biriciktir ve herkesin kalbi aynı şekilde atmaz. 

hatırlıyorum, bir kere kalbim daha az atsın ama onun ki bir kere daha çarpsın diye kendimi paraladım. ne güzel günlerdi, bu da insanın bencilliği işte. kimse yaşamasın dilerim, en sevdiğin gözünün önünde nefes almaktan vazgeçerken nefes almaya devam etmek korkunçtur. değer verdiklerime bu anı anlatırım ama onlar konuşmaya başlayınca asla dinlemem. çünkü duyabileceğim en saçma cümlelerdir. çok kıymetli yazarlar okuduğumdan da değil. dünyanın en boş cümleleridir. ama bazen yeteri kadar şanslıysam, mantıklı cümleler duyarım ya da bazı sessizliklerde çok değerli bir anlayış sezerim. işte artık kaç kişiyiz bilmediğim hayatımda o sessizliği takip ederek devam edeceğim.