kendime artık cümleleri tüketmek için yalvardığım şu günlerde, bana bıraktığın kekremsi tatla devam ediyorum yollarımı tek başıma yürümeye.
aşamadım senin dikenlerini, kendi yollarıma örülmüş dikenleri açmaya çalışırken her yerim çizildi. kocaman bir yokuş bu, sabahın kör vaktinde tırmanıyorum, denize bakan o uçta artık sen yoksun.
kazandın mı bana açtığın savaşını? bütün insanlığa olan hıncını çıkarabildin mi benden?
ben bu hikayenin fiyakalı kaybedeniyim, beni sana rağmen sende yaşatamadım. sen, beni sana rağmen sende yaşatamadın.
bir kere daha kaybediyorum, bildiğini sandığım ama asla bilmediğini farkettiğim bu hikayenin sonunda.
kök salamadım senin küf tutmuş topraklarına. onca su ziyan olmuş.
puslu ve karanlık gecelerin ardında kaldı hatıralar, neyi, ne için koyduğumu hatırlamıyorum artık.
kızarmış dudaklarımla cebelleşiyorum hala seninle, yarım yamalak ve nefessiz kalarak uyandığım gecelerimde.
yeni anlıyorum, bu hikaye aslında belki yanar diye sobaya kömür koymakmış. yanmadı.
kestin sesimi, sana olan sevgimi aldın benden. korkular yerleştirdin. hiç de anlamadım, sen ne zaman bu hale geldin?
önünden geçme cüretinde bulunduğumuz her eve kitledin beni. seninle ölücem sanıyordum, beni senin öldürdüğünü farkedene kadar. bir kere bile kutlamadığımız yaşıma gömdün beni.
sensiz sevinecek bir şeyim yokken, seninle sevindiğim şeyleri bile bırakmadın bana.
bunca şey aldın işte benden, n'apıcaksan sanki.
çenemi titreten, ellerimi yakan soğuklarda sana, senin bilmediğin bir dilde konuştuğum için n'olur kusura bakma. yaralarımız benzer sandığım günleri de, beni sevdiğini sandığım günleri de ben bıraktım artık, istersen onları da alırsın.
kaçıncı uykumda bana kınınla koşmaktan vazgeçersin bilmiyorum ama ben her gece derin bir uyku hayaliyle koyuyorum başımı yastığa. bir gün o yataktan dinlenmiş olarak kalkacağımı da biliyorum.
bütün bedellerini ödedim seni sevmenin, sen benim içimdeki çocuğu da o yaşıma gömdün.
artık ellerin bomboş, biraz da sen ağla.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder