artık haftasonlarından nefret ediyorum, bana ne kadar yalnız olduğumu hatırlatıyorlar. 

artık senden de nefret etmek istiyorum açıkcası, sana en ihtiyacım olduğunda neden beni bıraktın? kendimden de nefret edecek hale geldim, seni hala özlediğim için. 

gururun ve prensiplerin umarım seni bir yere getirir, arkada bıraktıklarını hiç hatırlatmayan. 

sanmıyorum gurur bir insanı daha kalabalıklaştıran bir yere götürsün, belki götürür gerçi bilemem, ben kimseyi böyle terk edemem çünkü. 

elin çok mu kıymetliydi de uzatamadın bana ya da zamanın yok muydu dizin gibi bana ayıracak da, beni terkettin korkunç bir yerde.

en yakınını düştüğünde tekmelemek yakıştı mı peki mesela sana bitanem? boğulduğumu göre göre, arkanı dönmek senlik bir hareket miydi? ben her şekilde yükselirim o boğulduğum sulardan, fıtratımda var bu, ama sen rahat uyuyor musun? senin bir eli tutabileceğine inanmakmış en büyük hata, ki çok büyük hatalar yaptım hayatımda. sen, benim seni savunduğum bütün rüzgarlara başımı eğdin. 

hiçbir şeyi meşrulaştırmak değil niyetim ama zamanında kulaklarını kapattığın yardım çığlıklarım seni gece uyutmasın ama ayağına da taş değmesin.

kapatamayacağın kapıları açmayacaksın.