bütün yalanlara kanıyorum, her şeye evet diyorum, yine de kendimi bu kadar yalnız hissetmekten alıkoyamıyorum. bütün manipülasyonları göğsümde yumuşatmaya çalışırken çelik yeleğimi, hangi evim dediğim dört duvar arasında unuttuğumu düşünüyorum. kupkuru bir dala döndürdüler kalbimi kocaman bir çiçekli bahçeyken. beni suladıklarına inandım sevdiğim şeylerin, sularının ne kadar bulanık olduğunu görmeden. yavaş yavaş solduğumu hiç farketmeden çiçeklerimin güzelliğine dalmışım, solduklarını bilmeden. şimdi sahip olduğum birkaç parça şeye yanan bir kibritle yaklaşmak istiyor gibiyim. ait olduğumu düşünmekle başlamış hatalarımın domino gibi yıkılması üzerime.

her gün buraya ilk geldiğim güne dönmek istiyorum, en baştan başlamak için. hissettiğim güzel şeyleri bile benim suçum haline getirdiler. bilinçli aldığım nefesleri öksürükleriyle zehirlerler, onlardan kaçtığım uykularımın rüyalarını gerçeğe yakın kabusa çevirirler. rüyalarımda görüyorum senden görmediğim şefkati, uyanıyorum şaşkınlığıyla. sarmadığın gibi sarmaladığın, bakmadığın gibi baktığın, olmadığın kadar içtensin. keşke hep rüyalarımda kalsaydın. ufak tefek şekilsiz taşların olsaydı bana tek dokunan kötülüğün o da kabulümdü. 

kendimi bana hatırlatan aynaya dönmek istiyorum. o aynaya bakamıyorum. kendimi göresim de yok sanıyorum. ama sonra duyuyorum içime işleyen o sesi ve o sesle birlikte içimde kıstığım her şeyin sesini. kapattığım musluklar açılıyor. bana verdiğin kadar büyük bir alana ihtiyacım yok sanıyordum, o alanın içinde olan sevgi ve şefkat miktarını farkedene kadar. 

bütün bu yazgının nasıl geliştiğini merak ediyorum hep ve şaşırıyorum; ne acayip bir yazı. sonra dönüp kendime bakıyorum, kozamdan çıktığımdan beri o kadar büyük bir kelebeğim ki, kozamdan daha küçük bir yere sığmaya çalışmamalıydım. hiçbiri benim suçum değildi, bunları da ben haketmedim. ben her şeyi çok iyi yaptım, bunu da şurdan biliyorum; benim elimden baya iyi şeyler gelir, elimden gelen şeyler baya iyidir. aynaya bakmıyorum ama gözümü kapatınca aynanın karşısındayım.