şimdi bu bende bıraktığın boşluk var ya, batsın sana. tenine işlesin, canını yaksın, senin benim canımı yaktığın gibi.

keşke benden aldığın her şeyi bana geri versen, zaten yeterince kaybettiğim bir seneydi. sen hiç anlamazsın. dinlesen de duymazsın. birinin her şeye rağmen kendini geri kazanması nasıldır sen bu zaferi hiç tadamazsın. senin bıraktığın hiçbir boşlukta, kendi boşluklarında dahi bir çiçek büyümez. 

bari benden daha iyi durumda olduğuna şükretmek için yakınlarımda olmaya devam etseydin. en azından yaptığın gerçek bir şey olurdu; bencil -ki zaten olduğun şey bu- ama gerçek. 

sen cesur bir kaybeden değilsin, sen korkarsın. artık senin bir tutam bile bulunmadığın hayatımda, her şeye rağmen yaşamanın nasıl bir şey olduğunu hiç bilemezsin. yine de merak ediyorum, uyuyabiliyor musun geceleri? 

bu kalbi beraber inşaa etmiştik ya hani, onu yerle bir etmekten hoşlandın mı? ben zaten tek başıma inşaa ettiğimde daha mutlu oluyorum, daha bir güzel sığıyor ve uyuyorum kalbime. sen zaten en başından burada oturmaya muhtemelen layık değildin. 

yasım bitti ama sitemim bitmez, beni anlayacağın günü bekliyorum. ettiğin yazıklar bende bir yer bulamaz. ama onlar seni hiç terk etmez. 

seni özlüyorum, ne güzel gülüyorsun şimdi, keşke beraber gülseydik.