sana her yazmaya çalıştığımda ne kadar muallak bir temam olduğunu görüyorum. ilişkimiz gibi. bu benim yazarlığımın noksanlığından değilmiş halbuki. seni yazmak isterken yazamıyorum çünkü senden çok etkileniyorum. 

ben bana sindikçe sen daha çok yer kaplıyorsun bende. bilmiyorum bunu nasıl yapıyorsun ama ben söndürmeye çalıştıkça sen bir fitil daha ateşliyorsun. beni hayatında nereye koyacağını bilemediğinden uydu alıcısı yaptın ama ben senin karışık sinyallerini çanağımda karşılayamıyorum. beni sevdiğini sen hariç herkes biliyor artık, dilerim sen de korkularından sıyrılırken gecenin üzerine diktiği bu hırkayı güzel omuzlarından sıyırarak koş bana bugün. 

sana seslenmenin şeffaf bir suyun üzerinde yürümek gibi hissettirmesini seviyorum. yaşıyormuş gibi, kendimi çok yüksek bir yerden paraşütle atmışım gibi. göz pınarında donan bir yaş olsam da, sen bana kıyamadığından değil, kendinden kaçtığından ağlamazsın. kaçamak bakışlarının 

üzerinden birkaç gün geçti, saliselik olayların bende saatlerce hüküm sürer. senin burnumda tütme toleransın çok düşük, nereye gidersen beni de yanında götür istiyorum. zaten bu şekilde çıktığım kabuğuma artık geri de dönemiyorum, kabuklarımdan sıyrıldığımdan beri çok büyümüşüm, artık en konforlu bildiğim yere sığamıyorum. bana güzel günlerden bahsedeceğini biliyorum, hazır bahar da gelmişken şimdi değilse ne zaman? 

fotoğraflarından seni anlamaya çalışıyorum geceleri. bana olan sevgini cebine koymuşsun belli ama pratikte işe yaramıyor, bunu biliyor olmalısın.

herkes bana sorup gülüyor ama aramızdakinin ne olduğunu daha çok ben, biraz da sen biliyorsun. zaten sen de herkesle konuşulmuyorsun. bu yokuşu atlatırsak düzlükteyiz. 

seni hiç beklemediğim bir anda buldum, beklemediğim bir anda da kaybetmek istemiyorum.

ben dümdüz yürürken, önüme atlayan senden kaçamıyorum. 

sana olan aşkımın ağrısını dindirmek için sabahladığım gecelere zar zor varıyorum, en çok da o günlerin dönümlerinde, bir de senin başka bir yere gidişini izlerken çok zorlanıyorum.