bir yerdeyken aynı anda birden fazla yerde olmayı öğrendim. gözümü kapatınca olduğumdan farklı yerlere gidebiliyorum ama henüz ışınlanmayı bulamadım. diğer rolümü bürünmeye geldiğim bu yerde sesim kısıldı.

gözümü kapatınca artık kendime neler neler yapabiliyorum. varlığımız aynı odada olsa da beraber değiliz. biz sadece aynı gökyüzünü paylaşmaya alışmışız. aslında denk gelememek sonradan seçtiğimiz ailelerle alakalı bir durum sanırdım, aksi hiç aklımda yoktu. sanırım artık eskisi gibi sevilmiyorum ya da bana duyulan sevgi herhangi bir kalbin ritmini dakikada arttıracak kadar güçlü değil. keşke bilseydin, ne kadar yalnız hissettiğimi, nelerle boğuştuğumu, kaç kaşık suda boğuldumu. bunları sana anlatmayı nasıl isterdim. hayatımın herhangi hiçbir anında bu kadar görünmez hissetmedim kendimi. beni gerçekten görmediğinde bile. beni hadi belki sevemedin bilmiyorum ya da sevdin de yani niye yanlış sevdin? ben napıcam bu hislerle, nereye koymam gerekiyor onu da bilmiyorum. senden bunu mu öğrendim de acaba, beni sevmeyen herkesi, beni seviyor sanıyorum. ya da alıyorum bütün yanlış sevgileri başucuma koyuyorum. ben bunu neden yapıyorum? 

bu tanıdık olan bir his ama gidip başka hiçbir yerde bunu seçmek istemem. ne kadar güvenli olsa da. 

bu hayatta kendime bir yer bulamıyorum. bir yerde istenmediğimi anlayamayacak kadar, istenmeyi istiyorum. biraz daha gençken sanki daha az insandım ya da süper güçlerim vardı bilmiyorum. her şeyi kolaylaştırırdım. artık bunu yapamıyorum. zaten halihazırda her şey zorken, büyümek ve daha çok insan olmak isteğimi bastıramıyorum. senelerdir bu masada içimi dökerim sen dışında çoğu şeye ve çoğu kişiye. ama bu soğukta üşümeyi de ben seçtim. belli ki.