seni çok sevmiş olmak benimdi, layık bulduğum sendin. her şeyin sonunda, bütün o zamanlarda çocuk gibi sevinçten havalara uçan da bendim. ama keşke daha çok sevdirseydin. bu da senindi. her şey yoluna girerken yanımda olman bana yetmedi, keşke her şey yolundayken de yanımda olsaydın. ya da yoldan çıktığında. seni daha çok sevememiş olmanın acısını da çekiyorum. bunu istemiştim. bu kahverengi günleri, sapsarı yapalım istedim. şimdi bana bir daha beni sevdiğini söylesen mesela, dünyanın en kötü şeyi mi olurdu bu? kaç kilometre yol gittim de, yine de uzaklaşamadım hiçbir yerden. şimdi elimde başımı dizine koyduğum zaman okuduğum kitapla oturduk boşluğa bakıyoruz. sendeki güzellik benim can suyum oldu. yeniden yeşermeye cesaret bulmuştum ama belki de ben bir gündüz sefasıyımdır. bu çiçeği önce benim çok sevmem gerekiyor ama ben çiçeği layığıyla sevebilmeyi öğrenemedim. çok küçüktüm. onun yerine gittim bir yanardağa vuruldum. peki bu insanlar, çiçekler, dağlar, böcekler anlamadıysa sevgimi, bu da mı günün suçu yoksa benim mi? çiçeğimin de belki suçu yoktur, belki açabileceği bu kadardı. 

ben gülümsediğimde çiçeğim de gülümserdi bana. ama dünya bana gülümsemezdi.